Hoe vaak ik mij afgelopen week heb afgevraagd wat we hier nou eigenlijk staan te doen is op twee handen niet te tellen. Door de lens van mijn camera voltrekt zich een situatie die geen enkel mens zou mee moeten maken. In een soort van waas en verbetenheid om dit verhaal waardig vast te leggen maak ik in een week tijd meerdere reportages van een bevriend dierbaar stel dat op 38 weken van de zwangerschap langzaam afscheid moeten nemen van hun aller liefste, aller mooiste dochter… Loua Livia.
Ik worstel met de inhoud van deze blog. Ik twijfel over wat ik wil schrijven. Het is zo kwetsbaar, en toch vind ik dat het alle aandacht verdient. Omdat ze in haar vier dagen dat ze op deze wereld was, ze zo enorm veel impact heeft gemaakt. Gewoon door er te zijn… en weer te gaan.
Ik heb Loua mogen fotograferen tijdens de groei in de buik van haar mama, tijdens haar korte leven in het ziekenhuis, kort na haar overlijden, tijdens haar thuiskomst en bij haar afscheidsceremonie. Intense dagen waar ik van volschiet als ik de momenten weer voor me haal. Ik zag verdriet met een hoofdletter V. Ogen getekend door leegte die ik niet meer vergeet. Ik zag de liefde tussen een vader en moeder die elkaar ombeurten even in de ogen keken of ze nog ok waren. Ouders en schoonouders die intens knuffelden om het verdriet samen te delen. Ik zag stoere mannen uit een elftal die alles behalve stoer waren en als een warme deken hun teammaat ondersteunden, vriendinnen die liefkozend tegen hun vriendin aan knuffelden. Ik zag onwijs sterke ouders die hun overleden dochter toespraken, opa’s en oma’s die voor hun kinderen gedichten en teksten voorlazen om gedag te zeggen tegen hun kleindochter. Ik zag familie en vrienden die de longen uit hun lijf bliezen om de mooiste bellenblaas erehaag te maken die we ooit zouden zien. Ik zag ouders die hun kleine meisje in een mandje gingen wegbrengen.
In een intens verdrietige week heb ik gezien wat liefde doet. Zelfs in de meest verschrikkelijke tijden laat het mensen sterk worden, het laat tijd stil staan, het geeft ruimte, en geeft troost.
Loua, je hebt liefde laten ontploffen.
Op mijn terugweg van het ziekenhuis vraag ik me hardop af of ik het goed heb gedaan. Of de foto’s zijn geworden wat het had moeten worden. Of ik de ouders genoeg heb bijgestaan. Ik weet het niet…. maar ik hoop het zo…. De zon gaat onder, een prachtige lucht want het heeft net geregend. Ik kijk over mijn linker schouder terwijl ik op de snelweg rijdt. En daar fonkelt opeens de grootste regenboog ooit. Ik hoop dat het is wat ik denk dat het is, een knipoogje uit de hemel.
Dag lieve Loua.
ENGLISH VERSION
Life can be incredibly cruel
I can’t count on two hands how many times I’ve asked myself silently what the hell we are doing here. Through the lens of my camera, a situation unfolds that no human being should have to experience. In a kind of haze and determination to capture this story with dignity, I made several photo reports last week of a befriended dear couple who, at 38 weeks of pregnancy, had to slowly say goodbye to their dearest, most beautiful daughter… Loua Livia .
I’m struggling with the content of this blog. I’m unsure about what I want to write. It is so vulnerable, and yet I think Loua deserves all the attention. Because in her four days in this world, she made such a huge impact. Just by being there… and leaving again.
I was able to photograph Loua during her growth in her mother’s belly, during her short life in the hospital, shortly after her death, during her return home and at her farewell ceremony. Intense days that fill me up with tears as I think about the the moments. I saw sadness with a capital S. Eyes marked by emptiness that I will never forget. I saw the love between a father and mother who took turns looking into each other’s eyes to see if they were still okay. Parents and parents-in-law who hugged intensely to share the sadness together. I saw tough men from a football-team who were anything but tough and supported their teammate like a warm blanket, girlfriends who lovingly cuddled their friend. I saw incredibly strong parents who spoke to their deceased daughter, grandfathers and grandmothers who read poems and letters to their children to say goodbye to their granddaughter. I saw family and friends blowing their lungs out to make the most beautiful bubble blowing honorary guard we would ever see. I saw parents taking their little girl away in a little basket.
In an intensely sad week I saw what love does. Even in the most terrible times it makes people strong, it makes time stand still, it gives space, and it gives comfort.
Loua, you made love explode.
On my way back from the hospital I wonder out loud whether I did it right. Whether the photos turned out to be what they should have been. Whether I have assisted the parents enough. I honestly didn’t know…. but I hoped so…. The sun is setting, a beautiful sky because it has just rained. I look over my left shoulder while driving on the highway. And suddenly the biggest rainbow ever apears. I hope it is what I think it is, a wink from heaven.
Goodby dear Loua.
