Ik krijg tijdens een fotosessie regelmatig de vraag waarom sommige mensen zo fotogeniek zijn en anderen niet. Meestal doelend op zichzelf…

Mijn antwoord: het heeft iets te maken met hoe je naar jezelf kijkt en wat voor persoonlijkheidstype je bent. De meeste mensen zijn nou eenmaal niet heel gemakkelijk voor de camera (tellen we generatie Z even niet mee) en als je jezelf nooit mooi op de foto vind, dan heb je gewoon nog niet de juiste fotograaf getroffen….

Ik hoor de bakker al tegen me zeggen; hier heb je je brood, het is dat jij het koopt want ik lust het zelf echt niet…

Helaas hoor ik ook al te vaak: “Ik vind het echt vreselijk om mezelf terug te zien”… of… “ik ga echt niet graag op de foto, maar ja ik heb toch wat beeldmateriaal van mezelf nodig”. Het breekt altijd een beetje mijn hart, want jeetje wat doen we onszelf aan!
Het zal iets te maken hebben met het commerciële perfect beeld van vrouwen(en mannen) dat overal geëtaleerd wordt. Ik zie hele workshops voorbij komen met “posing guides” om je klant zo voordelig mogelijk uit te laten zien. Mega irritant vind ik dat. Want wat zeg je nou eigenlijk tegen je klant? Dat een normale pose niet goed genoeg is? En dat je als een model moet gaan zitten om een beetje mooi op de foto te gaan? Ik vind het hele concept van die posing guides een beetje raar, maar misschien ligt dat aan mijn “boomerkijk” op fotografie maar je kijkt toch door je camera? Je ziet toch of het klopt of niet? Je ziet in je model toch of er iets ontstaat of dat het juist allemaal shit is? Dat leer je toch niet door een posing guide? Nou ja, dat is wat ik denk… En misschien moeten fotografen ook niet zo vaak zeggen: Er is een reden waarom ik achter de camera sta he? Haha…. 😵‍💫 Ik hoor de bakker al tegen me zeggen; hier heb je je brood, het is dat jij het koopt want ik lust het zelf echt niet… 🥴

Begrijp me niet verkeerd, ik laat mijn klant ook meestal niet frontaal naar de camera poseren en ik kijk heel goed wat “een voordelige pose” is, maar dat is heel wat anders dan het ene been 30 cm naar voren, heup draaien, schouders tegengesteld draaien, vooral voorover hangen enz enz. Ik vind het eigenlijk heel kwalijk dat er zoveel “moet” om zogenaamd goed geportretteerd te worden. Maar goed, ik dwaal af….

Fotogeniek zijn hadden we het over…

Een slechte foto wordt gemaakt door de fotograaf, en niet door de persoon die gefotografeerd wordt.
Een goede portretfotograaf weet zijn model zo te laten ontspannen dat de ware aard van het model naar voren komt. Een goede portretfotograaf is doorgewinterd in het vastleggen op het juiste moment, omdat hij/zij al duizenden keren door de lens heeft gekeken en precies weet wat er in een gezicht gebeurd na dat er afdrukt en/of geflits wordt. Hij/zij ziet wanneer het model zijn/haar focus weg is, wanneer iemand zich niet meer op zijn gemakt voelt, wanneer er spierspanning in de wangen of mond optreed, wanneer de vermoeidheid toeslaat, wanneer de onvrede over een houding aan het zelfvertrouwen knaagt… dat is het werk van een portretfotograaf. En als die fotograaf met al zijn aandacht, al deze punten weet te tackelen, en ook nog zijn licht goed heeft staan, en op de juiste momenten afdruk, dan ontstaan er prachtige portretten van hele niet fotogenieke mensen. Weet je waarom? Omdat ze echt zijn. En echtheid komt vanuit de ogen, en niet vanuit de lach.


Ondertussen heb ik echt duizenden mensen gefotografeerd. In mijn studio, tijdens bruiloften, op evenement, noem maar op. Vooral tijdens mijn werk “in het veld” is het fascinerend om te merken dat als je in groep mensen fotografeert, er altijd een paar zijn die je telkens weer op de foto zet en dat er ook mensen zijn waarvan je afvraag of ze net binnengekomen zijn. Later blijkt dat ze er eerder ook al op stonden, maar dan verscholen achter iemand anders. Die ene persoon die opvalt bezit natuurlijke domantie, of in de Chinese Gezichtsanalyse stijl: De vuur (en sommige hout) types. Die spatten van het scherm. Zij hoeven er gewoon geen moeite voor te doen. Zij dragen een soort van schild van zelfvertrouwen. Niet over hun hele zijn, maar wel degelijk over de manier waarop ze overkomen en hoe ze eruit zien.
De gene die dat niet hebben (de meeste mensen) hebben dus een extra uitdaging. Vooral voor zichzelf, want zoals eerder al geschreven weet een goede portretfotograaf hier goed mee om te gaan. En hoe graag ik het ook zou willen zeggen, die echte doorgewinterde, wegcijferende, diep empathische fotograaf is echt goed zoeken! Dus ben jij iemand die heel graag goed geportretteerd wil worden maar niet direct op zijn gemak voelt voor de camera, ZOEK! Doe onderzoek, kijk eens goed naar portfolio van de fotograaf waar je heen wil gaan en kijk nou eens echt in de ogen van degene die op de foto staat. Staat daar een zelfverzekerd en/of ontspannen persoon met een twinkel in de ogen, of heeft de fotograaf niet goed opgelet?

Je kunt me altijd bellen…