Op mijn scherm verschijnt een naam die mij altijd een glimlach bezorgt. Govert…. Ik neem op. “Hoi Govert,..Hoi Sas….Ja jeetje wat lees ik nou weer. Je stopt? Ja nou, soort van. Ik weet niet zo goed hoe het eruit gaat zien maar ik stop inderdaad wel met het meeste. Podverdikkie…. Da’s k.t…”

Ik had me niet helemaal goed voorbereid op het feit dat zoveel mensen zouden reageren op mijn post over dat ik ging stoppen met fotograferen. Ik deed het al wat maanden rustig aan met fotografie dus voor mij was het al wel een beetje geland. Maar alle reacties maakten me toch wel wat emotioneel. Veel mensen die me een soort van feliciteren met het feit dat ik iets nieuws durf te gaan doen. Dat vond ik een beetje gek, want dat kan toch iedereen? Uit veel reacties bleek ook dat er best veel mensen zijn die stiekem ook wel iets anders zouden willen doen, maar het lastig vinden om de schepen achter zich te verbranden. Want ja, het is toch weer een onzeker bestaan. En dat gevoel ken ik maar al te goed, maar zo doorgaan is voor mij gewoon geen optie meer.

“Govert.. mag ik je fotograferen terwijl je aan het werk bent? Ik wil gewoon weer even iets heel fijns doen met mijn camera”. Uhhh ja, maar wat wil je dan precies vastleggen? Nou gewoon, jij in je archief aan het werk. Foto’s zoeken, negatieven uploaden, alles wat je daar doet.” Ik was eind januari bij Govert geweest toen hij mij zijn archief liet zien. Heerlijk, de kerstboom stond er nog, want ja, dat is toch gewoon gezellig? Nu was ik er weer, eind mei. De blaadjes aan de boom, het was een hele andere vibe. Eenmaal binnen aan de koffie tafel schiet ik in de lach. Wat is er? vraag Govert. Nou zei ik, vorige keer was het eind januari en toen stond de kerstboom er nog en nu kom ik binnen en zie ik de paaseitjes op tafel en de paastak nog in de vaas. Ja leuk he? Is toch gezellig!?

Samen lopen we naar zijn archief, en hij snuffelt wat in zijn werk. Ondertussen begin ik te fotograferen. Door mijn lens zie ik wat ik mistte de afgelopen tijd. Gewoon een verhaal. Een icoon aan het werk, iemand die het vak beleeft heeft zoals ik het graag had willen doen. Hij legt me ondertussen nog een keer uit hoe hij zijn werk bijhoudt. Af en toe moet ik hardop lachen. Wat doe je nou weer? Wat is dat? Huh? Dat is mijn loep natuurlijk, daarmee check je de foto’s. Hij laat me zien hoe het proces werkt en hoe zijn systeem in elkaar zit. En ik fotografeer door. Ik ben wel een beetje jaloers. “Jij hebt echt leuke dingen mee gemaakt Govert! En je hebt echt geld kunnen verdienen. Jij hebt eruit gehaald wat erin zat. Je kunt er nu nog mee werken en ervan verdienen. Dat is mij niet gelukt zeg ik op een zachte toon. En terwijl ik in de stoel zak vallen de tranen over mijn wangen. Het is niet gelukt Govert, mijn droom … ik had zoveel meer willen bereiken in dit vak… het is niet gelukt.” En dan dat lege gevoel in mijn hart. Pffff ik haat dat gevoel. Ik kijk op en zie aan de andere kant van de tafel waterige ogen. Ach Sas…. jij bent nog zo jong! Je hebt je leven nog voor je, je begint net! We praten door over fotografie, het vak dat veranderd, de frustratie van creatief geblokkeerd zijn. Wat voelt het fijn dat iemand weet hoe ik me voel. Dat je samen kunt kletsen over de dingen waar je even niet meer uitkomt. Ik kijk ondertussen naar mijn foto’s op mijn camera. Ik word blij van wat ik zie. En dat is mooi, want dat is lang geleden.

Ik pak mijn tas, geef Govert een dikke knuffel en een kus, en hij zwaait me uit. Ik loop naar de auto en zie daar: er ligt een heerlijke prent van €75,- op me te wachten. Vergeten mijn parkeer app aan te zetten. €75,- voor een onbetaalbare middag….. dat is een koopje. Dank lieve Goof…