Mag ik met je mee het podium op als je het applaus in ontvangst neemt? Youp keek me een beetje vragend aan…. “mmm, ja okay, maar dan moet je wel echt een ander t-shirt aan”.

Ik had een wit shirt aan en dat was niet zo handig gekozen. Had ik dat kunnen weten? Waarschijnlijk wel. Vond ik het stom van mezelf? Ja, maar het had geen zin om er over na te denken. Tijd om naar Youp’s toneelmeester te gaan en een zwart shirt te regelen.

“Simon, heb jij een zwart shirt voor me”? Ik wil met Youp het podium op en dat kan alleen als ik dit witte shirt voor een zwarte vervang. “Ga jij met hem het podium op?? Ja dan snap ik wel dat je shirt niet handig is, want dat is wel een ongeschreven regel, dat je achter de coulissen zwart draagt”. Fijn…. bedankt…. voor die ongeschreven regel ook, die had ik niet gelezen.

Even terug naar het jaar 1999…Ik was 20 jaar oud toen ik met mijn beste vriend naar Zwitserland vertrok om daar een half jaar te gaan werken. “Je mag op 1 voorwaarde met me mee: je MOET 9 uur lang Youp van ‘t Hek luisteren (en af en toe een liedje van de Eagles)”. Prima, dacht ik, ik kende zijn werk niet, mijn moeder vond hem niet zo grappig; want hij is zo grof zei ze, maar die negen uur kom ik vast wel door.

We hebben die rit vier keer gemaakt. Vier keer 9 uur in een witte ford Escort, met rode sport strepen aan de zijkant. Die rode strepen waren trouwens het enige snelle aan die auto kan ik me herinneren.

Ik heb twee keer een half jaar in Zwitserland gewerkt, echt een fantastische tijd. En dat luisteren naar Youp? Dat was echt een groot feest. Tranen met tuiten…. Iets over een alochol-vrij biertje, een IKEA bed, en voor ons toen het aller-grappigst, een stuk over een groep Afrikaanse vluchtelingen op Schiphol die aan je skies gaan knagen, net als je op skivakantie wilt, heel vervelend allemaal. Youp wist toen al de pijnpunten in onze samenleving haarfijn uit te leggen.

Stefan is niet meer. “Ik word niet oud” zei hij altijd… en hij kreeg gelijk. Op zijn 26ste kwam hij, tijdens mijn tweede jaar Zwitserland, in een auto-ongeluk om het leven. Echt een drama. En wat een verdriet. Ik was jong en verloor een knotsgekke lieve vriend. Het verscheurde mijn hart voor zeker twee jaar. Stefan was een bijzonder dierbare vriend.

Maar ja, het leven gaat door, ik leerde met de pijn omgaan en af en toe krijg ik nu nog een knipoogje van boven. Zoals toen ik mezelf klaarmaakte om voor het eerst bij Youp te fotograferen (in november in Uden). Ik vroeg me al haar-föhnend af of het wel zou lukken, of ik zou klikken met Youp, en of ik de foto’s zou kunnen maken die ik graag wilde maken. En terwijl ik dat denk komt “ons” Eagles liedje, ‘In a New York minute’ op de radio. Even sluit ik mijn ogen en glimlacht, en zeg: Hoi, ben je er weer!? Gezellig… Dank voor je steuntje in de rug.

Ik heb altijd een beetje last van ambitie gehad. Noem het bewijsdrang, noem het doelgericht presteren, geen idee waarom ik zo graag doelen wil bereiken. Nou ja een beetje een idee heb ik wel, maar goed, dat ter zijde. Toen ik besloot om geen Districtmanager bouwmarkt meer te zijn, wilde ik de fotografie in. Zelfstandig werken, mijn passie achterna, van zolderkamer naar eigen studiopand…. allemaal gelukt. En qua fotografie? Er was veel dat ik wilde doen, vooral prachtige foto’s maken, awards winnen, met mijn eigen zaak met mijn eigen geld verdienen, en elke keer lukte dat. En als een soort van ultiem doel spookte er dan door mijn hoofd: als ik Youp nou toch eens kan fotograferen…. dan heb ik het toch wel voor elkaar. Stel je voor, ik achter hem op het podium, terwijl hij zijn buiging doet en applaus in ontvangst neemt. Liefst in Carré.

Zaterdag avond, februari 2024 sta ik achter de coulissen in Carré. Klaar om achter hem aan te lopen. Licht aan, Youp komt naar ons toe, neemt een slok water om even op adem te komen, en loopt weer terug het toneel op. Ik loop achter hem aan, ik kijk door mijn lens en ik zie het plaatje in mijn zoeker, wat ik al zoveel jaren in mijn hoofd heb. Tijd om na te denken heb ik niet echt dus schiet ik gewoon door, en als ik merk dat hij klaar is verdwijn ik van het toneel. Zijn show gaat nog even een paar minuten door.

Achter het gordijn zie ik een krukje staan en loop ernaar toe. Terwijl ik daar zit, kijk ik naar Youp hoe hij zijn slot nummer zingt. Ik denk na over de afgelopen minuut: het doel is behaald. Ik denk aan Stefan, zou hij blij voor me zijn? Ik denk het wel. Ben ik blij? Ja zeker wel, maar het voelt ook raar, het was een minuut… 14 jaar fotografie, 24 jaar verder.. voor die ene minuut?

En nu………?? Ik denk aan Usain Bolt die ooit zei :”Ik heb 4 jaar getraind om 9 seconden te hardlopen”…

Hoewel ik het vaker had gehoord, begrijp ik nu pas echt dat het niet het doel is waar het om gaat, maar de weg ernaar toe. Zonder de 14 jaar ervaring had ik het lef niet gehad, en de rust niet. Ik was te zenuwachtig geweest. Nu kon ik genieten van wat zich voor mijn camera afspeelde en een verhaal voor Youp vastleggen. En dan rijst de vraag: was dit nou het allerbelangrijkste, het ultieme? Nee dat denk ik niet. Ik ben pas 45…. Maar wat was het een mooie weg naar en mooi doel.

En nu? Ik weet het nog niet, eerst maar eens een kopje koffie denk ik.

Lieve Stefan, lieve Youp, dank je wel voor de buikpijn, de tranen en de wijze les.

ENGLISH VERSION

Can I come on stage with you as you receive the applause? Youp looked at me a bit questioningly… “mmm, yes, okay, but then you really have to wear a different t-shirt.”

I was wearing a white shirt and that was not a good choice. Should I have known that? Probably. Did I think it was stupid of myself? Yes, but there was no point in thinking about it. Time to go to Youp’s stage manager and get a black shirt.

“Simon, do you have a black shirt for me”? I want to go on stage with Youp and that is only possible if I replace this white shirt with a black one. “Are you going on stage with him?? Yes, then I understand that your shirt is not useful, because it is an unwritten rule that you wear black backstage.” Great…. thank you…. for that unwritten rule too, I hadn’t read that.

Let’s go back to the year 1999…I was 20 years old when I left for Switzerland with my best friend to work there for six months. “You can come with me on one condition: you MUST listen to Youp van ‘t Hek for 9 hours (and an occasional song from the Eagles).” Fine, I thought, I don’t know his work, my mother didn’t think he was that funny because he was so rude, but I can probably get through those nine hours.

We made that trip four times. Four times 9 hours in a white Ford Escort, with red sports stripes on the side. Those red stripes were actually the only fast thing I can remember about that car.

I worked in Switzerland twice for six months, a truly fantastic time. And listening to Youp? That was the best thing ever.. Tears flowing…. Something about an alcohol-free beer, an IKEA bed, and for us the funniest part at the time, a piece about a group of African refugees at Schiphol who start gnawing at your skis, just when you want to go on a skiing holiday, very all annoying.

Stefan is no more. I’m not getting old, he always said… and he was right. He died in a car accident at the age of 26 during my second year in Switzerland. What a drama. And what heartfelt grief. I was young and lost a crazy dear friend. It tore my heart apart for at least two years. Stefan was a very dear friend.

But yes, life goes on, I learned to deal with the pain and every now and then I still get a wink from above. Like when I prepared myself to photograph Youp for the first time (in November in Uden). While blow-drying my hair, I wondered whether it would work, whether I would click with Youp, and whether I would be able to take the photos I wanted to take. And while I’m thinking that, “our” Eagles song, ‘In a New York minute’ comes on the radio. I close my eyes for a moment and smile and say: Hi, you’re here again!? I love it… Thanks for your support.

I’ve always had a bit of ambition. Call it the urge to prove, call it ambition, I have no idea why I want to achieve goals so badly. Well, I have a bit of an idea, but that’s besides the point. When I decided to stop being a DIY store district manager, I wanted to go into photography. Working independently, following my passion, from attic room to my own studio building… it all worked out. And in terms of photography? There was a lot I wanted to do, take beautiful photos, win awards, make my own money, and I succeeded every time. And as a kind of ultimate goal, I always had it my head: wouldn’t it be great if I can just photograph Youp… That would be just my ultimate goal. I would imagine me behind him on stage as he takes his bow and receives applause. Preferably in Carré.

Saturday evening, February 2024…I am standing backstage in Carré. Ready to run after him. Lights on, Youp comes towards us, takes a sip of water to catch his breath, and back on stage. I walk behind him, look through my lens and see the picture in my viewfinder, which I have had in my head for so many years. I don’t really have time to think, so I just keep on shooting , and when I see that he’s finished I disappear from the stage. His show continues for a few more minutes.

I see a stool and walk towards it. While I sit behind the curtain, I watch Youp sing his closing song. I think about the past minute: the goal has been achieved. I think about Stefan, would he be happy for me? I think so. Am I happy? Yes, certainly, but it also feels strange, it was a minute… 14 years of photography, 24 years later… for that one minute?

And now what……..?? I think of Usain Bolt who once said: “I trained for 4 years to run in 9 seconds”…

Although I had heard it before, I only now really understood that it is not the goal that matters, but the road you travel for it. Without the 14 years of experience I would not have had the courage or the peace of mind. I had been too nervous. Now I could enjoy what was happening in front of my camera and capture a story for Youp.

So now? I don’t know yet, I think I’ll have a cup of coffee first.

Dear Stefan, dear Youp, thank you for the stomach ache, the tears and the wise lesson.