Sas! Waarom kom je niet ook naar Isa's music weekend? Je kent onderhand zoveel mensen....
Even twijfel ik, want ja, uhm gezin enzo. Maar al snel bedenk ik me dat dit misschien wel eens de beste zondag besteding is die ik zou kunnen doen na een aantal mega drukke en vooral intense weken (zie vorige blog)
Ik besluit om te gaan. Ik moet ergens naar "The middle of f*ckin nowhere" in het noorden. Terwijl ik in de auto stap zegt een klein stemmetje: neem je camera dit keer maar wel mee. (Dat doe ik nooit als ik niet hoef te werken, een belofte die ik mezelf 10 jaar geleden maakte toen ik na een bezoekje aan de dierentuin mijn foto's aan het bewerken was en pas achter de computer in de gaten kreeg dat mijn kinderen het heel erg leuk hebben gehad).
Ik loop van de parkeerplaats naar een weilandje waar me al snel het idee bekruipt dat dit wel eens een hele chille zondag kan gaan worden. Met een kopje versgemalen koffie dat ik net in mijn hand geduwd krijg, geef ik iedereen die ik ken een knuffel en ga lekker zitten. Vóór mij zit een band lekker te jammen, en ik zak onderuit in mijn stoel. Om de 5 minuten komt iemand zich even voorstellen: "Hoi, volgens mij ken ik jou niet.... ik ben.... " . Bijzonder eigenlijk wel, want normaal hoor ik me voor te stellen toch? Het geeft me een welkom gevoel.
Omdat de "festival scene" niet helemaal bekend terrein is besluit ik om alles eens goed in me op te nemen. Wat gebeurd hier eigenlijk allemaal? Nou er gebeurt op het eerste oog niet zo heel veel. Iedereen kletst met elkaar en er zijn mensen die muziek samen maken. Dat is de oppervlakkige constatering. Maar als je een beetje dieper kijkt (en dat doen fotografen) dan gebeurt hier machtig veel. Mensen komen zich voorstellen aan iemand die ze niet kennen, en zeggen dus: Welkom, echt leuk dat je er bent. Er worden spelletjes gespeeld, gewoon bordspelletjes, er is dus echt contact..zonder scherm.... Volwassen mannen en vrouwen springen als kinderen op een trampoline, met als aller leukste doel: onder de trampoline ligt een grote plas water dus wie krijgt wie het natst? Ik zie dat "long time no see" vrienden elkaar weer tegen komen en echt de dikste pret hebben. En er wordt vooral gewoon ge-ouwehoerd over van alles en nog wat en iedereen is echt aan het ontspannen. Dat is toch niet zo heel gewoon tegenwoordig.
De muziek is even gestopt en er wordt gewacht wie er nu weer een microfoon oppakt. Want dat is een beetje de deal hier, iedereen pakt gewoon zijn instrument en er wordt samen gespeeld. Of je nu professioneel zanger of muzikant bent, of niet... Iedereen mag mee doen. En dan hebben we het niet over een beetje truttig op een gitaar pingelen, nee dit zijn Die Hard muzikanten die echt wat kunnen. Echte professionals. De een na de ander gaat op het podium staan en er komen de meest fantastische hits voorbij. In alle genres en ook eigen geschreven muziek. Iedereen staat elkaar aan te moedigen, mee te dansen en reels te maken. Ik vind het een bijzondere bijeenkomst. Hier is geen competitie, hier wordt je niet raar aangekeken omdat je de nieuwkomer bent, hier worden mensen ondersteund om elkaar te laten groeien, en hier is geen stress. Er komen mensen watermeloen brengen en vragen of je nog wat wilt drinken. Gewoon omdat je geen drinken in je handen hebt. En niemand is hier belangrijker dan een ander.
En weet je wat het mooiste was? De moeder van een overleden vriend die dierbaar gemist wordt ging ook zingen. Want ze was zo dankbaar voor alle liefde en zorg die ze kreeg van alle vrienden van haar overleden zoon. Iedereen zong mee "You've got a friend van James Taylor & Carole King" en tranen vloeiden. En daarna werd gewoon weer gedanst en gelachen.
Is dat het niet gewoon waarvoor we hier zijn? Is dat niet wat ons stiekem het gelukkigst maakt? Elkaar laten groeien en helpen om weer door te kunnen?
Misschien moeten we een Isa's Music weekend organiseren voor een paar van de zogenoemde Wereld"leiders" .... Wie weet vult hun hart dan ook weer met een beetje liefde, net zoals mijn hart dat deed die zondag.
Comments